Blogowy Flesz Filmowy * 3 *

Tytuł: "Życie na podsłuchu" ("Das Leben der Anderen")
Gatunek: dramat
Produkcja: Niemcy
Premiera: 26 stycznia 2007 (Polska), 15 marca 2006 (świat)
Reżyseria: Florian Henckel von Donnersmarck
Scenariusz: Florian Henckel von Donnersmarck
Muzyka: Gabriel Yared, Stéphane Moucha
Zdjęcia: Hagen Bogdanski
Czas trwania: 137 minut

Agent służb specjalnych NRD Gerd Wiesler (Ulrich Mühe) otrzymał zadanie inwigilowania pisarza Georga Dreymana (Sebastian Koch). Pisarz oraz jego partnerka, aktorka Christie Marii-Sieland (Martina Gedeck), podpadli prowadząc styl życia niezgodny z doktryną rządzącej partii oraz kontrowersyjnymi poglądami, na które w ówczesnym ustroju po prostu nie ma miejsca. Mieszkanie bohaterów podsłuchiwane jest przez całą dobę. Efekt? Wiesler czuje coraz większą sympatię dla inwigilowanej pary, przy okazji zaczynając wątpić w słuszność tego, w co do tej pory wierzył.

Ciekawy scenariusz, niejednoznaczni bohaterowie, bardzo dobre zakończenie. W 2007 roku film został nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego oraz wiele innych nagród, m.in. nagrodę BAFTA, Orła dla najlepszego filmu europejskiego czy Cezara dla najlepszego filmu zagranicznego. Został także nominowany do Złotego Globu. 

Nie będę się wymądrzać, bo wspaniale o tym filmie napisał Paweł Marczewski, odsyłam Was więc do jego recenzji.

Moja ocena: 7/10

---

Tytuł: "Pająk" ("Spider")
Gatunek: dramat, psychologiczny
Produkcja: Kanada, Wielka Brytania
Premiera: 19 września 2003 (Polska), 21 maja 2002 (świat)
Reżyseria: David Cronenberg
Scenariusz: Patrick McGrath
Muzyka: Howard Shore
Zdjęcia: Peter Suschitzky
Czas trwania: 98 minut

Po wyjściu ze szpitala psychiatrycznego, Dennis Cleg (Ralph Fiennes) powraca w swoje rodzinne strony. Zatrzymuje się w pensjonacie położonym niedaleko miejsca, w którym się wychowywał. Tam odżywają wspomnienia sprzed lat i traumatyczne przeżycia z dzieciństwa. Ze stopniowo wyławianych się z niepamięci fragmentów przeszłości, wyłania się zaskakująca historia.

Świetny, trzymający w napięciu thriller, w którym Ralph Fiennes po raz kolejny udowadnia, że jest wszechstronnym, utalentowanym aktorem. Film jest oszczędny w środki. Cronnenberg skupia się nie na dekoracjach, a stanie umysłu Dennisa Clega, a tym samym pokazuje nam świat takim, jakim widzi go Cleg. Prawda miesza się z urojeniami i nie wiadomo co jest faktem, a co wytworem wyobraźni bohatera, gdzie kończy się prawda, a w którym miejscu zaczyna szaleństwo.

Wśród strzępów wspomnień, urojeń, niedopowiedzeń, kryje się szokująca prawda. "Pająk" to dobre, intrygujące kino z zaskakującym zakończeniem, nakręcone na podstawie powieści Patricka McGratha pod tym samym tytułem. Film został wyświetlony na festiwalu filmowym w Cannes. W wyścigu o Złotą Palmę przegrał jednak z "Pianistą" Romana Polańskiego.

Moja ocena: 7/10

---

Tytuł: "Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj" ("In Bruges")
Gatunek: dramat, komedia kryminalna
Produkcja: USA, Wielka Brytania
Premiera: 29 lutego 2008 (Polska), 17 stycznia 2008 (świat)
Reżyseria: Martin McDonagh
Scenariusz: Martin McDonagh
Muzyka: Carter Burwell
Zdjęcia: Eigil Bryld
Czas trwania: 107 minut

Dwaj płatni mordercy, po nieudanej akcji, zaszywają się w Brugii, niewielkiej, belgijskiej miejscowości. Ken (Brendan Gleeson) i Ray (Colin Farrell) nie mają zbyt wiele do roboty. Spokojniejszy Ken spędza czas na zwiedzaniu, porywczy Ray szuka przygód, wdając się w romans i popadając w konflikty z nowo poznanymi ludźmi. Przymusowy urlop nie jest jednak sielanką w malowniczej scenerii. Zleceniodawca (Ralph Fiennes) nie pozwoli tak po prostu zapomnieć zabójcom o spartaczonej robocie. Na jednego z nich już wydał wyrok, a i drugi nie będzie miał lekko, bo czeka go niełatwe zadanie.

Początkowo miałam wrażenie, że film jest przegadany i znudzona zerkałam na zegarek, ale w miarę upływu czasu, akcja nabierała tempa, pod koniec przyspieszając bicie serca, by zakończeniem wbić mnie w fotel. Krótko mówiąc kapitalny scenariusz, wyśmienita gra aktorska, świetny klimat, niezłe zdjęcia, dobra muzyka, no i oczywiście sprawna reżyseria - to wszystko złożyło się na naprawdę ciekawe kino. 

"Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj" zdobyło kilka nagród i nominacji, w tym nagrodę BAFTA i nominację do Oscara za scenariusz oryginalny, a Colin Farrell został wyróżniony Złotym Globem.

Wśród ciekawostek dotyczących filmu na pierwszy plan wysuwa się ta, którą zapewne rozpowszechnił jakiś dociekliwy miłośnik statystyk.  W filmie słowo "fuck" pada częściej niż raz na minutę.

Moja ocena: 9/10

---

Tytuł: "Eksperyment" ("The Experiment")
Gatunek: dramat, thriller, psychologiczny
Produkcja: USA
Premiera: 15 lipca 2010 (świat)
Reżyseria: Paul Scheuring
Scenariusz: Paul Scheuring
Muzyka: Graeme Revell
Zdjęcia: Amy Vincent
Czas trwania: 96 minut

Do eksperymentu mającego na celu symulowanie życia w więzieniu zgłasza się 26 osób. Kilka z nich wciela się w rolę strażników, reszta staje się więźniami. Przemoc jest niedozwolona, a całość ma trwać dwa tygodnie. Traktowany początkowo jak zabawa eksperyment, szybko wymyka się spod kontroli.

Wśród osadzonych znajdują się ludzie o różnych charakterach i zainteresowaniach: Travis (Adrien Brody), który nie szuka kłopotów, a w programie bierze udział ze względu na honorarium, uległy Harris (Forest Whitaker), arogancki i pewny siebie Chase (Cam Gigandet) czy ekscentryczny twórca powieści graficznych Benjy (Ethan Cohn). Po jakimś czasie część bohaterów zbyt mocno wczuwa się w swoje role. Do głosu dochodzą takie ich cechy, o których istnieniu sami nie mieli pojęcia. Robi się coraz niebezpieczniej.

Tego typu eksperyment naprawdę został przeprowadzony w 1971 roku w Kalifornii. Przerwano go po sześciu dniach, poddając wątpliwości moralny aspekt przedsięwzięcia oraz chcąc ukrócić coraz bardziej agresywne zachowanie "strażników". Prawdziwe wydarzenia były mniej drastyczne niż te ukazane w filmie.

Zanim powstała produkcja Scheuringa, po temat sięgnęli Niemcy. W 2001 roku Oliver Hirschbiegel nakręcił film o tym samym tytule, tworząc wersję jeszcze bardziej mroczną, brutalną i przerażającą. I to właśnie wersja Niemca zrobiła na mnie większe wrażenie, ale warto obejrzeć obydwie.

Moja ocena: 6/10