[8/9] Jean-Marc Vallée"Witaj w klubie"

Tytuł: Witaj w klubie (Dallas Buyers Club)
Gatunek: biograficzny, dramat
Produkcja: USA
Premiera: 14 marca 2014 (Polska), 7 września 2013 (świat)
Reżyseria: Jean-Marc Vallée
Scenariusz: Craig Borten, Melisa Wallack
Muzyka: ?
Zdjęcia: Yves Bélanger
Czas trwania: 117 minut

W finałowym zestawie filmów oscarowych, dla odmiany produkcja... oparta na faktach. Tegoroczne nominacje zdają się potwierdzać wyświechtane powiedzenie o tym, że najlepsze scenariusz pisze życie.

Dallas, 1985. Krokiem pewnym z początku i nieco mniej entuzjastycznym przy końcu, przejdziemy od ujeżdżania byków i, za przeproszeniem, kobiet, do zakażenia wirusem HIV oraz prób nielegalnego (sic!) ratowania własnego życia.

Jean-Marc Vallée
[źródło]

Ron Woodrof (Matthew McConaughey), miłośnik płci pięknej (w tej sytuacji należy to mocno podkreślić), z zawodu elektryk, z zamiłowania jeździec rodeo, zderza się z czymś poważniejszym niż zwykle. Nie są to plecy nagiej kowbojki, ani problem z przerwanym zasilaniem czy twarde podłoże areny. Woodrof dowiaduje się, że został zakażony wirusem HIV, a do końca życia zostaje mu mniej dni, niż Phileas Fogg miał na okrążenie kuli ziemskiej. Miesiąc, tyle czasu daje mu lekarz. Okazuje się jednak, że istnieją leki, które mogłyby ten czas znacznie wydłużyć. Problem w tym, że w USA są one niezatwierdzone, a co za tym idzie nielegalne i niedostępne. Z jednej strony to zrozumiałe, że nieprzebadany lek, który może wywoływać efekty nieprzyjemne uboczne nie jest dopuszczony do użytku. Z drugiej strony, spróbujcie wytłumaczyć facetowi, któremu zostało 30 dni życia, że nie może z niego skorzystać, bo może mu zaszkodzi. Jeszcze chłopina umrze od tej terapii i co wtedy? Można się z tego śmiać, można płakać. Można się też wkurzyć, wybrać od Meksyku, zdobyć medykament i nielegalnie ratować własne życie. A na dodatek wpaść na pomysł, by w ten sam sposób pomóc innym.

[źródło]

Terapia polegająca na ratowaniu życia wbrew zaleceniom agencji aprobującej leki i lekarzy amerykańskich, cieszy się ogromnym zainteresowaniem. Trudno się dziwić, bo jak nie skorzystać z szansy? Jak umierać spokojnie (a raczej niespokojnie, bo podróż na tamten świat w niczym nie przypomina wycieczki pierwszą klasą na Karaiby), gdy pojawia się szansa na to, by nie umierać wcale? Tym bardziej, że sam Woodrof jest doskonałą reklamą leku. Mija 30 dni, mijają tygodnie, miesiące, ba!, nawet lata, a facet jak chodził po tej ziemi, tak chodzi nadal. Powiesz mu, że leczy się nielegalnie i powinien gryźć piach zamiast kanapki z kiełbasą?

Co w tym filmie jest ważne? Dwie kwestie. 

Pierwsza dotyczy zderzenia przepisów z życiem, czyli próby chronienia ludzi przed czymś, co może im zaszkodzić, doprowadzając przy tym do sytuacji, w której upływ czas sam w sobie jest zabójczy, a to szkodliwe cudo może być jedyną deską ratunku. Pat. Trudno odmówić rozsądku komisji zatwierdzającej leki do użytku. Trudno się dziwić chorym, którzy mając przed sobą widmo śmierci, gwiżdżą na rozsądek komisji.

Druga dotyka kwestii nietolerancji, widocznej wyraźnie, gdy na horyzoncie pojawia się transseksualista, czy gdy człowiek dotknięty wirusem HIV, nagle traci wszystkich kumpli. Wszak kto by się chciał zadawać z pedałem.

[źródło]

Być może wszystkie tegoroczne nominacje po pewnym czasie wyparują z mojej pamięci. Być może żaden z filmów nie sprawił, że moje życie odwróciło się o 180 stopni, mój światopogląd runął, a po seansie stałam się zupełnie innym człowiekiem. Trzeba jednak przyznać, że poziom aktorski w większości produkcji jest niesamowity. Dawno nie widziałam w tak krótkim czasie, tak wielu świetnych kreacji. Wybranie zwycięzców jest nie lada wyzwaniem. Jak pod tym względem wypadło Witaj w klubie? Obydwaj nominowani do Oscara aktorzy, są tej nominacji warci. 

[źródło]

Matthew McConaughey chyba nigdy wcześniej nie zagrał tak dobrze (i wcale nie chodzi tu o pełne poświęcienia zrzucanie kilogramów, by zagrać wychudzonego faceta zżeranego przez chorobę). Początkowo wciela się w rolę prostaka-homofoba, typa, któremu nie zostawiłbyś pod opiekę nawet lichej paprotki, krótkowzrocznego faceta niewzbudzającego ani zaufania, ani choćby cienia sympatii, cwaniaka, imprezowicza, który żyje jak chce. Choroba i widmo śmierci zmieniają człowieka, zwłaszcza jeśli kumple stają się wrogami (wszak HIV = pedał, jakaż to prosta[cka] logika), a służba zdrowia zamiast służyć pomocną dłonią, kopie leżącego. Co prawda Woodrow cwaniakiem pozostaje do końca, z tym, że udaje mu się tę cechę wykorzystać nieco lepiej niż dotychczas.

Jered Leto wbija się w kieckę i jako transseksualista, najpierw wzbudza nieskrywane obrzydzenie w Ronie, później staje się najbliższą osobą kowboja z wyrokiem śmierci. W końcu kto lepiej zrozumie wykluczonego społecznie, jak nie typ w podobnej sytuacji? Rayon jest barwnym ptakiem tego filmu, najzabawniejszym, ale i najsmutniejszym jego ogniwem.

Obydwaj aktorzy przeszli w tym filmie niemałą metamorfozę.

[źródło]

Witaj w klubie nie zrobiło na mnie tak wielkiego wrażenia, jak sądząc po ocenach na Filmwebie, na moich znajomych. Doceniam przekaz, doceniam aktorstwo i absolutnie nie żałuję czasu spędzonego przed ekranem, ale to też nie jest film oscarowy. Bez wątpienia warto było przybliżyć historię Rona, raz jeszcze pokazać ludziom, że uprzedzenia są złe, przepisy bezduszne, a cierpienie uszlachetnia, ale... No właśnie. Raz jeszcze.

zwiastun filmu

Moja ocena: 6/10

***

Akademia filmowa nominowała Witaj w klubie w sześciu kategoriach:
Najlepszy film: Rachel Winter, Robbie Brenner
Najlepszy aktor pierwszoplanowy: Matthew McConaughey
Najlepszy aktor drugoplanowy: Jared Leto
Najlepszy scenariusz oryginalny: Craig Borten, Melisa Wallack
Najlepsza charakteryzacja i fryzury
Najlepszy montaż: John Mac McMurphy, Martin Pensa

Recenzje filmów nominowanych do Oscara w kategorii głównej:
[1/9] Grawitacja (Alfonso Cuarón)
[2/9] Zniewolony. 12 Years A Slave (Stece McQueeen)
[3/9] Wilk z Wall Street (Martin Scorsese)

[4/9] Kapitan Phillips (Paul Greengrass)

[5/9] Ona (Spike Jonze)

[6/9] Americna Hustle (David O. Russell)
[7/9] Nebraska (Alexander Payne)